Bıraktım...

Yüreğimde derin yaraları kanırtan, bahçe olmaktan çoktan çıkmış otlukta, ruhumu dinlendirdiğimi sanmayı bıraktım. Lütuf miktarınca varlıklarıyla yanımda olduklarını sananlardan medet ummayı bıraktım. Açıklamaya bile izin vermeden yargılamaya çalışanları bıraktım, görmezden gelenleri, hiçe sayanları, uğruna çabalanacak çok daha değerli şeyler varken kendimi harcamayı bıraktım. Merhamet, güven, dürüstlük, adalet, samimiyet gibi duygularla hiç tanışmamış olanların bu dünya üzerinde nasıl yaşadıklarını merak etmeyi bıraktım. İyi niyetimi saflık, hoşgörümü zayıflık, sevgi duymamı zafiyet olarak görenleri kendi hallerine bıraktım.

" Yüklerini bırakmazsan yürüyemezsin. Seni geriye çeken her şeyden vazgeçmen yeni başlangıçlara ruhunu açman demektir. Hayatını eline al ve sen yönet. Başkalarının söylediklerine göre hareket ettiğin zaman cansız bir beden gibisin, kukla değilsin ve bu hayat senin." diyerek değiştiremediklerimden vazgeçip kendimi değiştirmeye karar verdim.

Ama değişim acıdır, zorludur. Çıkışı göremediğin zaman çivilenirsin olduğun yere. Değişmek iyileşmekse, iyileşerek değişmekse eğer; kırılan parmağının tekrar kaynaması sırasında güçlenmesini beklediğin zamanlarda yaşadığın tüm çaresizlikleri yaşarsın ve bu defa ruhunda yaşarsın bunları. Ama güçlenirsin.

Umutluyum diyebilmen için umudu ortada bırakamazsın...İçindeki tükenmişliği bu sözcüğün arkasına gizleyemezsin. Çabalamadan, hareket etmeden, yorulmadan, olduğun yerde bekleyerek yapabileceğin tek şey, umudun anlamını yitirmesini sağlamaktır.

Çabala ve devam et, de ki "Zorunda mıyım?" Bulunduğum her ortamda herkesi memnun edip, her an aynı enerjiyle, en küçük hücreme kadar parçalanmak zorunda mıyım? Hayata ve kişilere karşı takındığım o zarif ve narin duruşum onca kabalığa katlanmamı gerektirmiyor. Ve evet zorunda değilim.

Yoruldum, hırpalandım, çalıştım, tükendim, öfkelendim, üzüldüm, hüzünlendim, sevindim, güldüm ama bıraktım. En iyi duygum bu şimdilik, bıraktım ve nefes aldım,

Sevgiler